IJs, ijs en nog een beetje sneeuw!

Dag Allemaal,

de tien dagen Irkutsk zitten er weer op. De eerste twee dagen in Irkutsk zelf waren niks aan. Het is lelijk, saai en vies. Ben snel vertrokken voor Lake Baikal. Naar het eiland Olkhon. Het eiland is ongerveer 70km in lengte en 15 km in breedte. Het ligt in het Baikal meer wat bijna net zo groot is als Nederland en helemaal bevroren is met ijs. Even wat aarderijkskunde kan geen kwaad.
's Ochtends vroeg vertrokken met een busje, wie zegt dat er geen 14 personen in een 8-persoonsbusje passen. Hier wel! Na 300km te hebben afgelegd op een hobbelige weg waren we bij Lake Baikal. Met de bus over het ijs(foto 1)en richting Nikita(slaapplek).
's Middags meteen het ijs op gegaan, wat een belevenis. Overal om je heen alleen maar ijs. Auto's en motoren die heen en weer rijden, echt ongelooflijk.
Ik zag een Russisch gezin gezellig vissen op het ijs(met -15 graden). Ben gaan kijken en kreeg meteen thee, een koekje en een hengel in mijn handen gestopt(foto 2). Heb de hele middag met ze gevist en zelfs wat gevangen.
Daarna genoten van de zonsondergang die kwam(foto 3). Was heel apart om in je eentje zo te kunnen genieten van de zonsondergang! Ik begin er steeds meer aan te wennen om alleen te zijn en ik moet zeggen dat het ook beter gaat.
De volgende dag besloten om een fiets te huren voor op het ijs. Fiets met spikes en schoenen met spikes, want ijs kan behoorlijk glad zijn! 's Ochtend om tien uur vertrokken, alweer schitterend weer(foto4). Na veel fietsen, zo'n 40 km, op ijs en sneeuw en bijna niemand te zijn tegengekomen. Fietste ik richting een groep vissers. Goed om even op te warmen, kopje thee en te vragen hoe ik verder moest. Gelukkig nog maar een paar kilometer en ik zou bij het dorpje aankomen. Super klein dorpje, afgesloten van de rest van de wereld door bergen en ijs! Lekker geslapen en 's ochtends om zeven uur opgestaand om de zonsopgang te bekijken(foto 5). Weer fantastisch! (Jeroen en Rik, ik baalde dat ik niet jullie fototoestelletje had! Zou het er nog mooier uitzien!)
Om acht uur vertrokken voor de volgende lange dag. Wat is het mooi al dat ijs en verder niemand om je heen(foto 6). Onderweg kwam ik drie Duitsers tegen die te voet het eiland hadden overgestooken. Even een praatje gemaakt en weer verder. Ik moest immers nog een aardig eind fietsen voor ik terug zou zijn. Eenmaal op het eiland aangomen moest ik nog 15 kilometer fiesten voor ik weer bij mijn slaapplek zou zijn. Ik had nog drie uur de tijd voor het donker zou worden. Moet lukken dacht ik. NIET DUS! Eerst moest ik een aantal bergen over, logisch Ivo, want je moet naar de andere kant van het eiland. Daarna lekker afdalen en dan zijn we snel bij een lekkere warme maaltijd. De afdaling ging ook echt vrij snel en goed. Ik kon al zien dat de bergen snel zouden verdwijnen en waar ik het meer zou moeten zien! Maar plotseling zag ik een huisje wat mij wel heel bekend voor kwam. En er liep ook iemand die ik vaag herkende. Oh shit, ik heb een rondje gefietst van maar leifst twee uur en ben terechtgekomen waar de Duitsers hun kamp hadden opgeslagen. Ik had voor niks tweeenhalf uur zitten ploeteren door de sneeuw. De Duitsers lachten hartelijk en nodigde mij uit om te blijven. Ik had weinig andere keus. Rondom een kampvuurtje het eten gemaakt, was niet veel maar wel iets. De nacht was koud(-17), maar het was goed vol te houden. Gelukkig had ik veel naar Discovery gekeken en gezien van Ray Mears dat je een steen in het vuur moet gooien om deze vervolgens warm in je slaapzak te leggen, en het werkt super. (Mike wat een amazing discovery!)
De volgende dag met de Duitsers terug naar Nikita. Ik heb nog niet vaak zo'n lekkere maaltijd gehad als deze en echt bijzonder was hij niet(foto 5).
Laatste dag op Lake Baikal heb ik het dan toch maar gedaan. Ik heb een duik genomen in het water. Ik moest meteen aan Harry Vermegen denken. Koud He! Wat is het koud he! Snel erin springen en er weer uit. Nog nooit zo snel geweest. Maar super om een keer mee te maken!
Nu ben ik weer in Irkutsk. Ik slaap met de Duitsers bij een Russische vrouw thuis, erg grappig. Morgen om vijf over zes vertrek ik naar Mongolie, Ulan Bataar. Kijk wat me daar weer te wachten staat.

Tot de volgende keer.

P.S. probeer de foto's erop te zetten.