21 dagen rijden op Svetlana! Wie wil dat nou niet?

Pak een bak koffie, een koud biertje of iets anders om wakker van te blijven, want dit wordt een lang verhaal.
In Hanoi heb ik een russische Minsk gekocht, genaamd Svetlana, om van Noord naar Zuid-Vietnam te rijden. Babs, Pim en Onno vertrokken met de trein naar Hoi An.

Dag 1: Op maandag 21 Mei om 13:00 vertrokken naar mijn eerste bestemming. Een klein dorpje tegen de grens van Laos. Bij vertek begon het natuurlijk net te regenen, de hele week in Hanoi geen regen gezien en nu ik vertrek begon het te druppen. Maar een echte vent laat zich niet kisten dus ging ik op pad. Na een half uur was ik al tot mijn onderbroek toe doorweekt, maar een uur later was alles alweer droog door het mooie weer. Onderweg werd er van alle kanten naar mij gezwaaid en raar naar mij gekeken. Een lange blanke op een lelijke motorfiets. Dat zien ze toch niet vaak! Na vijf uur rijden was ik in een klein dorpje aangekomen. Hier werd ik meteen aangeproken of ik al een slaapplek had. Na wat heen en weer gepraat, werd ik naar de rand van het dorp gebracht. Dit was de plek waar ik de komende nacht zou doorbrengen. Bij een familie, in een huis op palen. Om het huis heen alleen maar rijstvelden en bergen. 's Nachts sliep ik, gescheiden door een deken, op de eerste verdieping samen met de familie. De regen kletterde op het dak en ik viel zalig in slaap.

Dag 2: De volgende ochtend regende het nog steeds, om niet te laat bij de rest te komen, moest ik toch echt vertrekken. Wat natuurlijk weer resulteerde in een natte onderbroek, onderweg kreeg ik weer de nodige slingerwegen voormijn kiezen en zag ik hier en daar een ongeluk. Vrachtwagens die op hun kant lagen en brommers die waren aangereden. Oppassen dus! Onderweg vaak moeten stoppen om de weg te vragen, want van bewegwijzering hebben ze niet gehoord. De mensen zijn erg behulpzaam, geven de richting aan en nodigen je uit voor koffie, thee en sigaretten. Na acht uur rijden was ik eindelijk aangekomen bij mijn volgende stop. Ik was weer terug aan de kust in Vinh. Even snel wat eten en dan meteen naar bed, ik was helemaal gesloopt. Mijn handen zagen eruit alsof ik drie uur in bad had gelegen, mijn tassen en kleren waren vol met water gezogen. De kasten in mijn kamer ontpopte zich al snel als droogrek.

Dag 3: 's Ochtends weer regen, ik weet niet wat de weergoden tegen mij hebben, maar ik heb zeker iets verkeerds gedaan. Onderweg werd het geleidelijk aan beter, de zon liet zich meer zien en het warmer. Onderweg nog ergens gestopt voor een lunch, maar ik kreeg het niet voor mekaar om wat te bestellen. Wat ik wilde eten stond wel op de menukaart, maar werd niet begrepen. Er zaten twee ouders met hun dochter te eten. Na mij te hebben zien stuntelen werd ik uitgenodigd om mee te eten. Al snel werd mij in gebrekkig engels met handen en voetenwerk gevraagd: "You, married?" Geen vreemde vraag, want dat vinden ze hier allemaal erg belangrijk en interresant. "No, I'm not married." Meteen daarna de volgende: "You her marry?" en er werd naar de dochter gewezen. "No, no, no." en een moeilijk glimlach was niet genoeg. Ze wilde nog wel even weten hoe oud ik was: "You, how old". De zin "I'm twenty-six" was nog iets te moeilijk, dan maar opschrijven. Ze vonden me gelukkig toch te oud voor hun dochter. En de maaltijd werd vrolijk voortgezet. Na uitleg over waar ik vandaan kwam en wat ik ging doen, werd er door de famlilie betaald en reed ik weer op Svetlana weg.
Niet veel later begon Svetlana ineens te stotteren en binnen een paar meter stond ik stil in niemandsland. Aan een snelweg met een paar houten huisje om me heen. Na een paar meter lopen richting een tankstation, liep ik voorbij een bruiloft. Meteen kwamen er een paar mannen kijken wat er aan de hand was, binnen de kortste keren was ik omringd door tien man die mijn motor aan het bekijken waren. Na een kwartier waren we nog niks opgeschoten en er werd met een andere scooter een monteur gehaald. Vervolgens werd ik weggesleepd naar de werkplaats van de monteur, twee kilometer verderop. Daar werd de uiteindelijk diagnose gesteld. De zuiger en cilinder hadden het begeven en moesten worden vervangen. Mooie bende, want dit hield in dat ik de nacht in niemandsland moest doorbrengen bij de monteur. Naast zijn werkplaats had de monteur ook een cafe. Je moet er maar opkomen, van je werkplaats een cafe maken, veel was daar trouwens niet voor nodig. Al snel werd het drukker en drukker in het cafe, iedereen wilde de jongen en zijn motor wel eens bekijken. Volgens mij is het cafe nog nooit zo druk geweest. Er was een persoon die een beetje engels kon spreken, de buurjongen. Al gauw werd ik uitgenodigd om met zijn familie te eten. Ik was van plan om na het eten bij de monteur in huis te gaan slapen. Ware het niet dat de buren mij vertelde dat er ’s avonds vaak ”Hooligans” kwamen (ze zochten het woord zelfs op in een vietnamees-engels woordeboek). Ze vonden het geen goed plan als ik daar ging slapen en sliep ik dus bij hen in huis. Dit was nog eens echte homestay. Ik sliep samen met de buurjongen op een betonnen vloer met een rieten kleedje. Samen deelden we een deken en een kussen!

Dag 4: Gebroken wakker geworden, pijn in mijn rug, knie, overal eigenlijk. Ik raad het toch af om op een betonnen vloer te gaan slapen. Met Svetlana waren ze druk bezig, althans daar ging ik vanuit, want toen ik wakker werd was de monteur en Svetlana nergens meer te bekennen. Na een paar uur kon ik eindelijk weer op pad. Onderweg allemaal dieren moeten ontwijken. Geiten, kippen, waterbuffels, koeien en honden lopen allemaal vrij rond. Op een gegeven moment zag ik vanuit een ooghoek een hoop veren in de lucht schieten, was er een mooie zwarte kip vol met zijn kop tussen mijn achterwiel gekomen en had daarbij zijn kop verloren. Helaas Pindakaas, toen ik achterom keek zag ik al meteen iemand naar de kip toe rennen. Een ding was zeker, in het dorp werd er vanavond kip gegeten. In hoi An aangekomen, zaten Pim en Babs in een kledingwinkel. Ze lieten zich even wat kleren aanmeten.
Dag 5 t/m 8: In Hoi An gebleven. Lekker luieren aan het strand en kleren op maat laten maken. Voor een prikkie! Ja Ruben, ik heb zelfs een nieuwe broek laten maken. Op zondagochtend ging de telefoon van Babs. Opa van Schaik, die al een tijd ziek was, was helaas overleden. Wat ik zelf aan de dijk heb meegemaakt was he teen vriendelijke oude baas. Babs is naar huis gegaan voor de begrafenis, Pim bleef met Onno en mij in Vietnam, samen gingen we richting het zuiden.

Dag 9: Na dagen van strand werd het weer tijd om de bergen in te gaan. Ik en Svetlana gingen de highlands van Vietnam verkennen. Na 50km te hebben gereden door de bergen begon Svetlana ineens te stotteren. Daar stond ik dan in niemandsland in de brandende zon. Ik was al de nodige heuvels op en af gegaan en had echt geen zin om deze te gaan lopen. Nog een keer proberen……….. en ja hoor Svetlana gaf antwoord! Vervolgens bij elke berg begon ze tegen te sputteren. Ik ben twee keer omgedraaid maar moest en zou het Ho Chi Min Trail halen en berijden. De weg was schitterend en het was raar om de weg te gebruiken waar vroeger alle legervoertuigen overheen reden. Na 425km in acht uur tijd, kwam ik aan in Pleiku. Natuurlijk had ik onderweg nog wel even een regenbui meegepikt, want zonder regenbui kom ik de dag niet meer door.

Dag 10: Weer 425km af moeten leggen om aan de kust in Nha Trang te komen. Maar wat een rit, alleen maar slingerwegen naar boven en naar beneden. Vanaf de top heb ik Svetlana uitgezet en kon ik genieten van de natuur en alle rust om me heen, zonder dat Svetlana de hele tijd aan mijn kop bleef knetteren. Zo’n tien kilometer lang alleen maar uitrollen en af en toe mnoeten remmen. Schitterend!

Dag 11 t/m 14: Weer lekker veel aan het strand gelegen, een paar feestjes meegepikt en een dagje snorkelen. Verder een beetje poolen en relaxen, vooral veel relaxen.

Dag 15: Vanaf Nha Trang weer de Highlands in getrokken richting Dalat. Natuurlijk weer een bui onderweg, maar daar hield ik al rekening mee. Ik heb alleen geen regenbroek, dus elke keer ben ik weer tot aan mijn onderbroek nat. Dalat ligt op 1500 meter hoogte en het is er dus een stuk kouder dan in de rest van Vietnam. Mensen lopen hier dan ook met mutsen en handschoenen aan!

Dag 16: Goed gekleed Dalat verlaten richting de kust. In Mui Ne zouden we nog een paar dagen aan het strand gaan chillen en Babs zou daar ook weer naartoe komen. De rit was weer schitterend en onderweg vloog er zelfs een soort wasbeer voor mijn neus langs. De weg ging midden door de jungle heen, geen kip te bekennen. Alleen maar bomen en mooie uitzichten, ben zeker tien keer gestopt om te genieten van het uitzicht! Na de jungle veranderde de weg in een zandpad vol met gaten, gevuld met water. Eindelijk ook nog een beetje ‘of the road’ actie. Maar wat een dag!

Dag 17 t/m 19: In Mui Ne en tour gedaan. Zandduinen waar je kon “Sandboarden”. Kleine mannetjes om je heen die je allemaal een plaat willen verkopen voor het boarden. De duinen waren niet echt hoog, maar lachen was het wel. Ik heb nog geprobeerd om te gaan staan, maar dat was toch niet zo makkelijk als ik dacht. Die kleine ventjes lachten me mooi uit! Verder weer lekker van het strand genoten met vet hoge golven. Lachen geblazen! Dag later naar een afgelegen strand gegaan, waar ik Svetlana even goed op de donder kon geven over het strand!

Dag 20: Dit was de laatste rit voor Svetlana en mij door Vietnam. Een klein stukje richting Ho Chi Min City. Wat een rot weg. Een drukte van jewelste, vijf rijen met scooters en motoren en daarnaast rijden er nog twee rijen auto’s en vrachtwagens. Geen wonder dat de meeste doden in Vietnam in het verkeer vallen. Gelukkig heb ik alles goed doorstaan en kwam ik veilig in HCMC aan. Hier moest ik ook afscheid nemen van Svetlana, na drie weken trouwe dienst zat het erop. Met tranen in mijn ogen gaf ik haar terug. In HCMC hebben we met z’n vieren nog even de eerste wedstrijd van het nederlands elftal meegepakt. Onno ging de dag erna naar huis. Babs, Pim en ik vertrokkken per boot richting Cambodja!

Score:
•1x kip gedood +15
•2x buffels ter nauwernood ontweken +22
•3x vrachtwagens op een haar na gemist +18
•1x zuiger en cilinder vernield -35
•18/19 vlinders gedood (kunnen er ook meer zijn) -20
•1x wasbeer of zoiets gezien +10
•20.000xterug gezwaaid en gelachen +25
•500x zeker uitgelachen +20
•1x bijna getrouwd +12
•4x natte onderbroeken gekregen (ho ho ho door de regen.) -40
•5x vrachtwagens op de kant zien liggen
•1x hond overreden zien worden -25
•1x mp3-speler verloren (gestolen?) -45
•1x op het strand gereden. +38
•1x bijna aangehouden (agent bedacht zich) +35
------------
Totaal: +1

Ik leef nog steeds!!!!!!!!